|
Ekzistas kanto: ĝin ne donus for mi por Mozart, Weber, ĉio Rossinia, maljuna kant', sopire nostalgia, havanta kaŝajn ĉarmojn sole por mi. Ĉar ĉiam, se min ĝia aŭdo ravas, mi ducent jarojn sentas min pli juna, sub Luiz' Dektria estas temp'... kaj flavas verda monteta pro l' subiro suna. Kaj ŝtonangula brik-kastel' fiera rigardas min kun vitroj ruĝkoloraj en granda parko. Banas flu' rivera piedojn ĝiajn inter herboj floraj. Kaj sinjorin' blondhara, nigr-okula sur la balkon' en vest' malnova floras, kiun en viv' alia, kaj nebula mi konis jam... kaj kiun mi memoras. |